Почнувајќи од крикот, соочени со понижување, очај, тага и немање поента на животот - слушаме само еден силен врисок кој татне, крик кој е јасен, гласен, гневен и одлучен: НЕ! кое значи неприфаќање на се’ она што причинува страдање.
Државата треба да се отпише, а со тоа и лажната дилема “реформа” или “револуција” (револуција во традиционална смисла). Државата не може да донесе радикални промени. Државата сама по себе значи постоење на зацртани односи, авторитет, подреденост, диктат, хиерархија, закони, дупки во законите и наметнување одозгора. Револуциите во минатото пропаѓаа затоа што се сведоа на револуции за заземање на државната власт. Кога нивната цел беше исполнета, спонтано пропаднаа или “ги изедоа своите деца”.
Одземањето, преземањето, заземањето на моќта не носи ништо ново. Општествена промена може да се случи само преку поделба и ситнење на моќта. Преку дисперзија, разединување, редистрибуција на моќта. Преку предизвикување на сфаќањето и употребата на моќта. Децентрализација.
Ситнењето на моќта може едноставно да се сфати како однос на “моќ за да направиш нешто” (потенцијал) а не како сите досегашни поредоци - “моќ над нешто” (контрола). Клучот на промената овде се состои во слободата, независноста и безусловноста на “правењето”. Ако моќта се користи за себереализирање а не за попречување на реализицајата, ако секој ги задоволува сам своите потреби, тогаш луѓето ќе бидат независни и контролата како начин на функционирање на општеството ќе исчезне.
[…] Power-over is the breaking and negation of doing. It is the active and repeated negation of the social flow of doing, of the we who constitute ourselves through social doing. To think that the conquest of power-over can lead to the emancipation of that which it negates is absurd.
Power-to is social. It is the constitution of the ‘we’, the practice of the mutual recognition of dignity.
The movement of power-to against power-over should not be conceived as counter-power (a term which suggests a symmetry between power and counter-power) but rather as anti-power (a term which, for me, a complete a-symmetry between power and our struggle). […]
[…] It is not difficult to reach highly pessimistic conclusions about present society. The injustices and the violence and the exploitation scream at us, and yet there seems to be no possible way out. Power-over seems to penetrate every aspect of our lives so deeply that it is hard to imagine the ‘revolutionary masses’ once dreamed of. In the past, the deep penetration of capitalist domination led many to see the solution in terms of the leadership of a vanguard party, but this proved to be no solution at all, as it simply replaced one form of power-over with another.
The easiest answer is pessimistic disillusion. The initial scream of rage at the horrors of capitalism is not abandoned, but we learn to live with it. We do not become supporters of capitalism, but we accept that there is nothing that can be done about it. Disillusion is a falling into identification, an acceptance that what is, is; an active participation, then, in the separation of doing and done. […]
[…] That which exists in the form of its negation, that which exists in the mode of being denied, really exists, in spite of its negation, as the negation of the process of denial. Capitalism is based on the denial of power-to, of humanity, of creativity, of dignity: but that does not mean that these cease to exist. As the Zapatistas have shown us, dignity exists in spite of its own negation. It does not stand on its own, but exists in the only form in which it can exist in this society, as struggle against its own negation. Power-to exists too: not as an island within a sea of power-over, but in the only form in which it can exist, as struggle against its own negation. Freedom too exists, not in the way that liberals present it, as something independent of social antagonisms, but in the only way it can exist in a society characterised by relations of domination, as struggle against that domination. […]
Заклучок: Револуцијата се случува несигурно, таа е прашање, а не одговор!
Традиционалните марксистички теории тежнееја преку револуцијата да остварат сигурност [борејќи се против несигурноста, оттуѓеноста и стравот карактеристични за капитализмот, м.з.], велејќи дека историскиот развој ќе донесе неизбежно создавање на комунизам. Тоа е фундаментално погрешна интерпретација, затоа што нема никаква трага од сигурност и стабилност при само-определувањето на едно општество. Сигурноста е всушност една од одликите на доминацијата [инсистирањето на сигурност и дефинирање на општествените текови несомнено води кон тоталитаризам]. […] Само-определбата е нужно пропратена со несигурност и спонтаност [присуството на спонтаноста е основна разлика помеѓу слободата и тоталитаризмот, м.з.]. Смртта на старите идеи за сигурност значи настапување на процесот на ослободување.
Од овие причини, револуцијата не треба да се разбере како одговор, туку единствено како прашање […].
Џон Холовеј - 12 тези за промена на светот без земање моќ
Не итаме кон некоја зацртана цел, туку прашувајќи чекориме.
превземено од Вуна.Инфо
